Jesteśmy małżeństwem od 15 lat. 10 lat temu zostaliśmy rodziną zastępczą dla mojej siostrzenicy, ponieważ jej mama znalazła się w trudnej sytuacji życiowej. Po trzech latach, gdy siostra uporała się ze swoimi problemami, dziewczynka wróciła do niej.

Za namową naszych dzieci, wspólnie z mężem, postanowiliśmy nadal pomagać dzieciom. Początkowo był to pomysł adopcji, jednak uznaliśmy, że rodzin adopcyjnych jest dużo, a zastępczych niewiele.

I tak trafił do nas 15 miesięczny Grześ. Był bardzo zaniedbany: nie chodził, nie mówił, a nawet nie siedział samodzielnie. Wystarczyło odpowiednio zająć się dzieckiem, aby jego zaległości zostały nadrobione. Kiedy znalazła się dla Grzesia rodzina adopcyjna i opuszczał nasz dom, niczym nie różnił się od swoich rówieśników.

Następnie trafiła do nas Ania, która była w podobnym wieku do Grzesia. Zabrano ją z domu rodzinnego z powodu problemów alkoholowych rodziców i zaniedbywania dziecka. Przez pierwsze dni pobytu u nas, Ania zachowywała się tak, jakby jej nie było. Po przebudzeniu nie dawała sygnałów, że już nie śpi. Unosiła tylko główkę, sprawdzając, czy jesteśmy jeszcze w łóżku. Jeśli tak było, to przytulała się do podusi i grzecznie czekała aż wstaniemy. Nie sygnalizowała, że chce jeść, pić itp. Po kilku tygodniach sytuacja się zmieniła i pamiętam dzień, kiedy powiedziała do męża "tato wstałam". Uważam to za nasz wielki sukces. Ania również znalazła nowy dom dzięki adopcji. Ma teraz kochającą rodzinę i jest bardzo szczęśliwa.

W obecnej chwili jest u nas 18 miesięczny Szymonek. On także został zabrany z domu rodzinnego z powodu alkoholizmu rodziców i zaniedbywania dziecka. Jest bardzo żywym chłopcem, wymagającym dużo uwagi. Szymon trafił do nas z niedowagą i anemią. Jest też opóźniony w rozwoju mowy. Nie zniechęcają nas te problemy, ponieważ wiemy, że czas spędzony u nas pozwoli mu nadrobić zaległości.

Nie mamy możliwości przyjąć dużej grupy dzieci, ale dla jednego zawsze jest miejsce w naszym domu.

Jolanta i Stanisław